BLOG 5 Briefwisseling Floor en Joyce

22 februari 2021

FLOOR HUISKENS

Hi lieve Joyce,

Dit keer een brief aan mijn maatje Douke. Dankjewel voor jullie lieve kaart. Deze staat naast zijn foto.

Liefs, Floor

Pfff Douke, ik heb nog geen tijd gehad om te rouwen.

Na jouw dood werd Gijs ziek. Nu hij weer aan de betere hand is, kan ik weer aan je denken. Op een kast in m’n praktijk sta je te stralen op Texel.

Wat ging je graag met me mee naar het strand, naar de duinen, naar het bos en in de wei. Het maakte eigenlijk niet zo veel uit, als je er maar bij kon zijn.

Toen ik je ophaalde was je een bange hond. Gelukkig heb je daar hard aan gewerkt. Zwemmen, rennen naast de fiets, lopen door een vliegengordijn, bij dit alles overwon je je angst. Alleen ballonnen waren toch echt niet jouw ding.

Douke, ik vind het heel jammer dat je niet meer bij ons bent. Je bent altijd een hele trouwe hond geweest. Blij om mij te zien, blij om samen te chillen en het liefst op de bank. 

In tijden dat ik alleen was, was je mijn grote buddy. Ik heb me een periode in mijn leven best eenzaam gevoeld. Tijdens die dagen, weken en maanden ben ik gaan begrijpen hoe de band met een hond enorm kan uitgroeien tot een echte belangrijke compagnon. Een hond die altijd vrolijk is om je te zien, een hond die zorgt dat je blijft wandelen. Je zorgde ervoor dat ik niet alleen zat tijdens de donkere avonden en in de donkere nachten. Als ik heel verdrietig was, kroop ik tegen je aan. Jij troostte me dan met een blik “germ” en “het komt wel goed”.

Na 6 jaar ben je bij pap en mam gebleven; ik begon toen met een grote verbouwing. Jij en Puk, de border collie van mijn ouders, werden grote vrienden. Wat jij te veel had, had Puk te weinig en andersom. Jullie brachten elkaar in evenwicht.

Toen Puk ziek werd, was je heel onrustig. We werden gek van je. Achteraf wilde je ons vooral duidelijk maken dat het niet goed was. Bij mam deed je precies hetzelfde. Ook bij haar wilde je ons vertellen dat het niet goed zat. Puk en mam hadden beide kanker. Ik geloof echt dat jij dat kon ruiken. 

Nadat mam is gestorven, wilde pap dat je bij hem bleef. Ook voor hem ben je in zijn eenzaamheid de grootste buddy geworden. En ook al was je al 13,5 jaar oud en wist ik dat dit verdrietige nieuws ooit ging komen, het kwam toch onverwachts.

Zondag werd je ziek. Maandag zagen we dat het echt niet goed zat. De dierenarts in Duitsland probeerde je er bovenop te krijgen.  Maar we zagen weinig vooruitgang. Toen Daan, onze dierenarts, langskwam was je al heel zwak. Je maakte zelf de keuze om te gaan, door niet meer te willen eten.

Gijs heeft je nog, met alle liefde die hij in zijn lijfje had, proberen te voeren. Maar je bleef wegdraaien van al het eten. We hadden een buffet, zelfs mijn zusje had nog spaghetti voor je gemaakt. Het mocht niet zo zijn. Jij maakte de keuze. Om 16 uur belde ik naar de dierenarts met de woorden: “Douke heeft niet meer gegeten”.
Accepteren dat het niet meer ging. En zorgen dat je niet meer zou lijden en pijn zou hoeven hebben, kwam om 18.45 uur de dierenarts.

Ik ben bij je gebleven totdat je weg was.
Heb een plukje haren die ik ga bewaren.

Rouwkaart

Douke, je zal altijd mijn buddy blijven.

Dankjewel voor al je liefde die je hebt gegeven.
Veel plezier daarboven!

Geef mam en Puk een dikke knuffel.

Liefs van Floor