Gisteren overkwam het me weer maakte ik het mezelf niet makkelijk. Kennelijk passen onhandige openhartigheid en rauwe eerlijkheid bij wie ik ben. Wellicht is het voor mij zelfs de hoogste daad van liefde, van ethiek als je bedoelt wat je zegt als je binnenkant aansluit op je buitenkant er zo min mogelijk ruimte zit tussen intentie tussen woorden en daden. Stelt het anderen ook niet onbewust gerust? Als ze voelen dat ze krijgen wat ze zien?
In een wereld echter waarin veelal niet waarheidsliefde en inhoud maar vorm en conventies centraal worden gesteld waarin de woorden om ons heen al te vaak dienen om een bedoeling of agenda te verhullen waarin velen in verwarring door het schaduwenspel genoegen nemen met beschaafde verdoezelingen op hun beurt veilige, versluierde reacties geven daarin is het doorprikken van valse getuigenissen van mooi klinkende verklaringen daarin is het willen blootleggen van de kern de fundamentele drang om de waarheid eer aan te doen er een die de boel af en toe stevig op scherp kan zetten.
Wat bedoeld was om licht te brengen in duisternis liefdevol porrend en prikkend door de opgestapelde oneerlijkheid door maatschappelijke hypocrisie en ideologie heeft vaak ook teleurstelling tot gevolg. Het zwaard van waarheidsliefde is scherp. De drang om de essentie te kennen de verborgen lagen boven tafel te krijgen kan door een ander worden verstaan als een bedreiging van zijn wereldbeeld als een aanval of provocatie. En als die ander verkrampt zich verschanst of de verbinding wordt verlamd dan mis je niet alleen je doel maar raak je er zelf ook door verwond.
Je ervaart het niet willen geloven van jouw oprecht gedeelde bevindingen als een afwijzing van jouw ziel. Dat doet zeer. Weet echter: de ander doet je niet bewust pijn maar wordt - door de scherpte van jouw zwaard geraakt op diepere niveaus dan hij of zij op dat moment aankan of zich van bewust is. Probeer zo’n reactie niet persoonlijk op te vatten. Het is de angst die spreekt. Het gaat niet over jou. Jij mag uitkomen voor je diepste gevoelens en inzichten maar realiseer je dat niet iedereen die kan ontvangen.
Dit betekent dat je soms je eigen waarheid moet dragen zonder dat die door een ander wordt erkend. Je staat dan alleen maar in contact met je eigen ziel. Laat dat genoeg zijn. Leer aanvoelen wie jouw confrontaties aankan er zelfs van houdt en wees terughoudend ten opzichte van hen die deze niet kunnen verwelkomen. Ieder mens mag immers zo lang over bewustwording doen als hij zelf wil. Levens lang als het moet.
Ik besef nu: ikzelf heb ondanks zelfreflectie ook nog de nodige blinde vlekken. Andere mensen kunnen me daarop wijzen maar dan zie ik ze wellicht nog steeds niet. Want bewustwording gebeurt van binnenuit op ons zelfgekozen moment. Koester deze mooie kwaliteit. Blijf de waardevolle tocht naar de waarheid ondernemen. Maar dring je bevindingen niet op. Boor je zwaard niet in het vlees van de ander. Wijs er slechts lichtjes iets mee aan. Misschien is dat wel het belangrijkste wat ons te doen staat: gaandeweg een mens worden. Joyce Merkies (2022)
