Afgelopen week kocht ik een tweedehands typemachine: een Olympia Monica.
Tweeëndertig jaar geleden – ik was toen acht jaar oud – kreeg ik een soortgelijk exemplaar cadeau van een oom. De machine stond jarenlang bij hem in het stof en voor mij ging er – bij het openen van de grote koffer – een compleet nieuwe wereld open. Dit ietwat vreemde schrijfapparaat boorde vrijwel direct een bron in mij aan om de gebeurtenissen, gevoelens en gedachten uit mijn binnenwereld in de inkt te willen zetten, nodigde uit om in contact te treden met nieuwe dimensies van bewustzijn, liet ruimte en tijd vervagen en bood me – wat ik achteraf kan vaststellen – een manier om me te leren verhouden tot een veranderende en tegelijkertijd onveranderlijke wereld. Trots las ik na urenlang tikken mijn oma mijn verhalen voor, vanaf de groezelige vellen A4-papier, waarop – door mijn wispelturige slagkracht op de toetsen – de vet- en dungedrukte letters elkaar rommelig afwisselden.
De oude typemachine is na een aantal jaren van gebruik weer in de vergetelheid geraakt. Níet vanwege de komst van een computer: die verwierf ik toen ik op mijn negentiende op mijzelf woonde. Het schrijven was in mijn latere kindertijd gewoonweg weer naar de achtergrond verschoven: ouderwets buiten spelen, sporten, muziek maken en boeken lezen vormden de vertrouwde hoofdactiviteiten. Het is jammer dat ik mijn oude typekameraad na de vele verhuizingen op den duur ben kwijtgeraakt. Ik heb mijn nieuw verworven Monica dan ook direct met vers inktlint en een centrale plek in de kamer verwelkomd. Ze typt inmiddels zo soepel als een vers geoliede machine.
Geen weg meer terug
De afgelopen twee kalenderjaren hebben een behoorlijke wissel getrokken en schrijven met een apparaat dat niet verbonden is met het wereldwijde web, zorgt nu even voor rust. Ik grijp terug naar hetzelfde instrument als hetgeen ik in mijn kindertijd gebruikte om me opnieuw te leren verhouden tot een wederom snel veranderende en tegelijk onveranderlijke wereld. Kalmerend hoor ik met elke toetsaanslag de metalen arm van de betreffende letter met een ferme tik tegen de papierrol slaan, met aan het einde van iedere regel het geluid van het nostalgische belletje – ping!
Ik heb me de afgelopen tijd vaker afgevraagd hoe het kan – na me reeds vanaf 2005 te hebben verdiept in onder andere de zwarte geschiedenis van de Kerk, de vervolging van de wijze en liefdevolle Katharen, de aanwezigheid van de schuldenpiramide die ons geldsysteem wordt genoemd, het bestaan van de zogenaamde illuminatie, de 36 transnationale Ur-loges, de eeuwenlange invloed van de Jezuïeten, de schaduwregering, het bestaan van de Protocollen van de Wijzen van Sion, en na in 2008 nota bene het boek “Worden Wij Wakker?” van Marcel Messing gelezen te hebben – dat ik alsnog zó ontzettend lang ben meegegaan in het covid-narratief van de overheid. Pas in juni dit jaar durfde ik ‘uit de kast te komen’ en me te scharen tussen de zogenaamde wappies en complotdenkers. Er was eigenlijk ook geen andere weg meer en zeker geen weg meer terug.
Over grenzen gaan
Ik was totaal uitgeput. Niet alleen omdat op school al veel te lang de gehele infrastructuur voor het hebben van pauzes was weggenomen, er een enorm ijverige sociale controle was ontstaan op het gedirigeerd blijven ontzeggen van tachtig procent van de zuurstof van zowel jonge, minderjarige mensen als mijzelf in al onze verplaatsingen, schooldagen zowel fysiek als online onophoudelijk aaneengesloten door een stapeling van legio taken er niet meer leken te eindigen, er met een haast patriottistische overtuiging over het uitspreken van mijn behoefte aan een rustmoment werd heen gedenderd, maar vooral omdat de energie met bakken tegelijk uit je wegvloeit als je al die inspanningen en zelfroofbouw ten dienste blijkt te hebben gesteld voor het ondersteunen van een leugen: een door de elite geplande ‘gezondheids’-crisis ten gunste van de uitrol van een duistere ‘politieke’ agenda, waaronder de implementatie van het sociaalkredietsysteem en het nóg rijker worden van de happy few middels de ziekmakende experimentele gentherapieën, die – als we er niet tegen opstaan, geheel tegen de Neurenberg Code in, binnenkort verplicht in ieders lichaam dreigen te worden geïnjecteerd.
Geen ruimte voor een gezonde dialoog
Een tijd lang heb ik getracht om zowel andere onderwijsprofessionals alsook mensen om mij heen kritischer te laten kijken naar het narratief dat de overheid ons voorspiegelt. Ik heb gesprekken gevoerd, blogs geschreven, brieven verstuurd, video’s geplaatst en tot mijn teleurstelling moet ik vaststellen dat er weinig tot geen ruimte is voor een gezonde dialoog. Ook ontbreekt er bij velen de interesse om de covid-patenten, de geldstromen, de websites van de EU, het WEF, de VN en verdere thema-relevante informatie te willen lezen en onderzoeken. Op de school van mijn kinderen heb ik voorafgaand aan het schooljaar met directie en IB een gesprek gevoerd over de zorgen die ik als moeder heb omtrent het klakkeloos aan- en overnemen van de adviezen en maatregelen uit het steeds verder muterende ‘Servicedocument primair onderwijs coronavirus’ van het Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap. Ik heb er laten bevestigen dat onze dochters er niet worden getest, niet worden gevaccineerd en niet worden blootgesteld aan het moeten dragen van een mondkapje of het gebruik van reinigingsmiddelen buiten water en zeep; er geen gegevens worden uitgewisseld met de GGD; onze dochters niet deelnemen aan onderdelen in het lesprogramma die gaan over het stimuleren van vaccinatie- en testbereidheid, de bereidheid voor het dragen van mondkapjes of angst voor een coronavirus en dat onze kinderen niet deelnemen aan groepsvaccinatiesessies vóór, tijdens of na schooltijd in een prikbus, pop-up-locatie of welke ruimte dan ook.
Het gevaar van klakkeloos ‘de regels’ volgen
Toen twee weken geleden de maatregelen weer werden aangescherpt hebben wij school nogmaals aangeven dat onze dochters (8 en 10 jaar oud) geen mondkapje zullen dragen en niet getest zullen worden. Ook hebben we kenbaar gemaakt dat we ons zorgen maken om het gelaten standpunt dat de school inneemt. In onze e-mail aan school hadden we verder opgenomen:
“Zowel mondkapjes als pcr-/sneltesten zijn aangetoond schadelijk. Kinderen zouden hiertegen beschermd moeten worden, in plaats van in dit geval te schuilen achter een advies. Daarnaast krijgen de kinderen onnodig angst- en schuldgevoelens ingeboezemd en via school een eenzijdig (overheids)narratief aangepraat dat niet gebaseerd is op (medische) feiten maar op politiek. Er wordt klakkeloos aan- en overgenomen wat een select clubje politieke leiders wil, zonder kritisch onderzoek door leraren naar welke politieke agenda er daadwerkelijk over ons burgers – en onze kinderen – wordt uitgerold. De geschiedenisboeken staan vol van episodes waarin overheden een tijd niet meer betrouwbaar waren en de mensen die ‘de regels’ volgden achteraf aan de verkeerde kant van de geschiedenis bleken te staan. Juist onderwijsprofessionals zouden hier alert op moeten zijn.
Zodra wij vaststellen dat de kinderen te veel gaan lijden onder dit beleid – dat met gezondheid duidelijk niks meer te maken heeft, zullen wij kijken naar een alternatief, gezond, kindvriendelijk en veilig onderwijsprogramma elders.
Wij wensen u veel wijsheid toe.”
We hebben niks meer van school vernomen. Vorige week donderdag werd onze jongste dochter – in gezonde toestand verkerend – halverwege de schooldag naar huis gestuurd omdat drie kinderen uit haar klas positief waren getest. Ik mis hieromtrent verdere informatie boven hoeveel cycli de test is uitgevoerd; boven de 25 cycli levert namelijk met gemak 50 procent vals-positieve uitslagen op. Omdat we als ouders nadrukkelijk ervoor kiezen geen stok – vervuild met onder andere de kankerverwekkende ethyleen- en grafeenoxide primers – in haar neus te laten steken, wordt ze nu vijf dagen langer dan de andere kinderen uitgesloten van onderwijs. Een gezond kind nota bene; ze heeft geen klachten! Besluiten dat ongeteste kinderen niet meer welkom zijn op school, is uiteraard discriminatie en in strijd met onder andere artikel 1 van de Nederlandse grondwet.
Een wereld waarin kinderen hun heiligheid hebben verloren
Maar goed … het vreet allemaal veel energie. Toch kan ik het niet onbenoemd, niet onbeschreven en zeker niet onuitgesproken laten wat er zich allemaal afspeelt. In een wereld waarin de afgelopen decennia de ‘wetenschap’ steeds meer tot religie werd verklaard, heeft het wereldbeeld zich steeds verder verengd tot een perspectief waarin geen plek meer lijkt te zijn voor het hart, voor begrip, mededogen, het geloof in het oerdegelijke, eeuwenoude, eigen immuunsysteem, God – ofwel het Goddelijke – en spirituele verbondenheid. Zelfs kinderen blijken hun heiligheid in de huidige wereld te hebben verloren. Dat laatste is wat mijn hart breekt. Dat volwassenen dit – moedwillig of blind – de kinderen zonder enige gewetenswroeging aandoen. In elk geval zonder enig kritisch (zelf)onderzoek.
“Als er echt sprake zou zijn van een onbetrouwbare overheid en coronabedrog, dan was dit al lang in het NOS-journaal uitgezonden”, zei een kennis laatst geruststellend tegen me toen ik het er alweer over had. Ik had nog geen vijf minuten eerder in hetzelfde gesprek uiteengezet hoe de farmaceuten, de big tech, de media en de heersende elite elkaar door kruiselings aandeelhouderschap onderling toebehoren. Ik heb het gesprek na deze reactie stil laten vallen en veel liefde en wijsheid naar deze persoon toegezonden. Het totale aantal personen dat zich op dit niveau bevindt is echter angstaanjagend groot. Hun dagelijkse realiteit is uiteraard vele malen comfortabeler dan mijn dagelijkse portie griezelbeelden. Een overheid die het goed met je voorheeft is nu eenmaal een prettiger wereldbeeld dan de patenten en geldstromen daadwerkelijk uitgeplozen hebben en weten dat de overheid je om zeep wil helpen, en dit terwijl of nadat ze je eerst grondig verarmt, onteigent en ontdoet van al je burgerrechten.
Hulp van Loes en Frank Ruesink
Ten einde raad, ben ik – om manieren te vinden om zowel uit het huidige energielek te komen alsook om mijzelf en ons gezin beter toe te rusten op alles wat er nog op ons af zal komen – uiteindelijk op zoek gegaan naar hulp van wakkere mensen die dit traject al (hebben) doorlopen. Ik ben in contact gekomen met Loes en Frank Ruesink, middels deelname aan een aantal webinars. Frank en Loes stellen dat we als mens in staat zijn om ons te bevrijden van innerlijke en uiterlijke systemen waarin we onszelf gevangen houden en dat iedereen zich er bewust van zou moeten zijn dat je in deze tijd zelf je eigen “Ark van Noach” moet bouwen. Natuurlijk niet letterlijk, maar figuurlijk je eigen veilige haven bouwen waarmee je de storm in deze tijd kan doorstaan. Het is hun missie om samen met anderen een bijdrage te leveren aan een vrijere en gelijkwaardigere wereld. Dit door zichzelf en ook anderen te leren om niet langer vanuit angst te leven, maar ook te ontdekken hoe ieder mens in staat is om zijn volledige creatiekracht in te zetten voor een vrijere wereld.
Fragment uit het webinar van Frank
Afgelopen woensdag heb ik een fragment uit het webinar van Frank opgeschreven. Ik wil het hier graag delen, zonder verder te veel van hun content prijs te geven. Franks woorden openden iets in mij en wellicht kan het ook een snaar bij een ander in zijn of haar zoektocht naar vrijheid en autonomie aanroeren.
“Je bent hier op aarde geboren om iets te ervaren. Op het moment dat je geboren bent om te ervaren wat het bijvoorbeeld is om vergevingsgezind te zijn, heb je iemand nodig die je bij wijze van spreken in je gezicht slaat, naar wie je vervolgens vergevingsgezind kunt leren zijn.
Ik ben hier op aarde geboren om vrijheid te ervaren. Om in al mijn vezels te ervaren wat vrijheid nu daadwerkelijk is, moet je in een systeem terechtkomen waar er sprake is van onderdrukking. Anders kun je niet tot in volle breedte en in volle diepte voelen wat het is om vrijheid te ervaren. Dus ja, ik heb een Hugo de Jonge nodig en ik heb dit systeem nodig om helemaal te kunnen voelen wat vrijheid is.
En sommige mensen zeggen: “Hoe kun je dan toch nog een glimlach erbij hebben?”. Voor mij is dat het besef dat ik die donkerheid nodig heb om de lichtheid in mezelf te voelen. En dat is het spel waar we met elkaar in zitten. Ik heb thuis jongens die graag games spelen en elke keer tot een hoger level willen komen.
Ik wil zelf ook een level hoger komen; ik wil elke keer mijn licht nog wat meer laten schijnen.
Iemand zei laatst tegen me: “Het lijkt wel of je een Messiascomplex hebt”. (Frank lacht.) Ik heb uiteraard geen last van een Messiascomplex, maar ik wil wel uitdragen wat er in me leeft en waar ik vol van ben. Ik wil maximaal mijn licht laten schijnen en kijken wat een ander daaraan heeft. Dus als je die mindset hebt wordt het een totaal ander spel, want je bent dan namelijk geen slachtoffer meer. En als ik iedereen iets gun, dan is het wel uit het slachtofferschap komen.
En ja, ik voel me af en toe ook een slachtoffer. Ja, ik lig soms ook huilend in mijn bed. Ja, de maatregelen doen mij soms ook pijn en dan voel ik mij verdrietig en boos. Die emoties zijn er allemaal, maar ik weet wel dat ik een creator ben en dat jullie dat allemaal ook zijn. Iedereen die hier nu in zit is een creator en ik kan het niet vaak genoeg zeggen: alle plantjes buiten in de natuur, elk plantje heeft een medicinale kracht. En als de farmaceutische industrie iets goed gedaan heeft, dan is het om die plantjes individueel allemaal te patenteren en daar medicijnen mee te hebben gemaakt. Wat de werkelijke medicijnen zijn, dat zijn natuurlijk de echte planten in de natuur. En de medicijnen die door farmaceuten (de elite) gecreëerd zijn, dat is het alternatieve wat er daadwerkelijk is. Maar wij zijn allemaal ook onderdeel van de natuur. Dus wij hebben een medicinale kracht, wij allemaal.
Ik heb een medicinale kracht die ik nu ten volle wil inzetten om jullie te bekrachtigen in wie jullie zijn. Maar jullie hebben ook allemaal een eigen medicinale kracht. Jullie kunnen allemaal zorgen dat de wereld mooier wordt als je je medicinale kracht daadwerkelijk ten volle inzet. En juist omdat we in zo’n fysiek systeem zitten, zijn wij allemaal nodig. Iedereen. Ik ben nodig en jullie zijn nodig. En daarom doet het me altijd zo’n pijn als ik de verhalen hoor over mensen die uit het leven zijn gestapt. Ik respecteer de keuze die mensen daarin maken, maar ik voel: er gaat een ziel verloren die hier eigenlijk nog een helende kracht zou komen brengen voor andere mensen. En vanuit een ander bewustzijn klopt het natuurlijk helemaal, maar vanuit mijn aardse bewustzijn raakt me dat altijd heel erg.
Dus het besef: A, we zitten in een spel -“life is a cosmic joke”- en we hebben het nodig om in onszelf de lichtheid te voelen. En B: we hebben allemaal een medicinale kracht in onszelf om de ander te bekrachtigen. Als je de drie (eerder in het webinar besproken) elementen neemt als uitgangspunt van de dag en je kiest bij aanvang bewust de intentie voor elke dag, dan verloopt je dag heel anders. Dan erger je je nog steeds kapot aan datgene wat er gebeurt en dat is prima, maar je kan er wel met een glimlach mee omgaan, want je weet: dit is het spel. Heel veel mensen worden nu juist dankzij deze – vaak moeilijke tijd – heel sterk toegebracht naar de persoon die zij daadwerkelijk zijn. Nu ontstaan er de meest mooie ontmoetingen tussen mensen. Nu worden we met zijn allen de matrix uitgedreven. Dus pak zoveel mogelijk de uitgangspunten in het begin van de ochtend, om daadwerkelijk je stappen te zetten in je pad naar wat betreft bijvoorbeeld: je diplomatieke paspoort, je geboorte Trust aanvaarden als dat je pad is, de leerplicht, om eigenlijk dat helemaal kloppend te krijgen met de persoon die jij bent. En dat start altijd met je hartsverlangen.
Voel bij jezelf: “Wat verlang ik daadwerkelijk?”. Dit vanuit het besef dat we niet alles tegelijkertijd kunnen. Je kunt niet alles tegelijkertijd aanpakken in je leven, om dat vervolgens in één keer te veranderen. Kies dus datgene waar je denkt heel veel energie van te krijgen of kies datgene wat je nu heel veel energie kost. Ik heb een holistische gezondheidsvisie. Elke fysieke kwaal die je hebt, daar zit een andere symptomatische oorzaak achter. Het feit dat ik onlangs ongelofelijk ziek ben geworden is het resultaat van onbalans in mezelf. En het is aan mij om te onderzoeken welke onbalans dat is. Besef dat wanneer je uit een systeem wil stappen, je niet voor het gemakkelijkste pad kiest; je kiest eigenlijk een heldenpad voor jezelf, dus wees ook daar weer trots op: je gaat een systeem verlaten. Maar het systeem zal er alles aan doen om jou erin te houden.
Het systeem is de muur. De muur wil niet dat jij in positienummer 4 terechtkomt. Want dan ben je niet meer te controleren, te domineren en te manipuleren. Nee, dan ben je een vrij mens. Dus zit je nu in positie 2 of 3 en wil je een onderdeel van het systeem gaan verlaten? Weet dan dat het systeem van alles zal gaan doen om jou weer terug erin te krijgen. En dan kom je op het stuk van alle boetes, alle brieven en dreigementen terecht. Dat is een mechanisme om jou een angst aan te praten: angst voor de brieven, de deurwaarder. Ik ken het, “I’ve been there”, dus ik begrijp het als heel veel mensen zeggen: “Ik ga dat pad niet op”.
Voel dus bij jezelf, als je besluit uit een systeem te stappen: is mijn hartsverlangen zo groot? Heb ik het er voor over? Ben ik bereid om die ‘battle’ helemaal aan te gaan? Als het hartsverlangen maar groot genoeg is om het aan te gaan. Je kunt uiteraard niet alle acties tegelijk opstarten en in de lucht houden. Liefdevol rebelleren houdt in dat je ook liefdevol naar jezelf toe mag zijn. Je hoeft niet alles in één keer aan te gaan.”, aldus Frank Ruesink in zijn webinar “Zo Bouwen Wij Onze Ark Van Noach” van 8 december 2021.
Van de focus op “The Great Reset” naar een wereld van “The Great Awakening”
De webinars van Loes en Frank hebben me weer wat hoop gegeven en aangezet tot opnieuw leren en durven dromen en creëren. Hun woorden bieden perspectief in tijden van afkalvend bestaan, waarin overheden en haar uitvoerders ons niet alleen beroven van onze vrijheden maar ook van elk hoopvol en menswaardig perspectief. Het geeft weer wat moed om het roer om te gaan gooien en een start te maken aan de bouw van onze eigen Ark.
In de kerstvakantie ga ik naar hen toe voor een fysieke workshop, waarin naast een handreiking van praktische en concrete tools voor een meer autonoom bestaan ook je medicinale krachten worden geduid. Tot die tijd verwacht ik dat het nog op en af gaat met die krachten en zal ik mijn zielenroerselen voorlopig – in stilte – toevertrouwen aan mijn luid ratelende, bellende, maar rust scheppende Monica.
Ze heeft haar plekje aan boord al gekregen, in het gezelschap van een geduldig stel, op verhalen wachtende, trouwe reservelinten.
